Via andere buitenlanders was Hester tandarts Sol aangeraden; ze had om 16 uur een afspraak. Na M's voeding liepen we er in een  kwartier naar toe. Benjamin Franklin 235, 2e verdieping. Ze was vrij snel aan de beurt, ik bleef in de wachtkamer ernaast. Tot mijn verbazing kwam er even later nog een jonge vrouw, die ook naar binnen ging. 4 mensen gezellig aan het praten, het leek de kapper wel! Later hoorde ik het gezoem van een apparaat, ik had met de patiënten te doen. Dat wil je toch niet horen!

Maar het bleek slechts vooronderzoek en schoonmaken, verwijderen tandsteen. 

Ook deze afspraak duurde best lang en het bleek dat Hester ook hier weer een gezellig gesprek had gehad. De (vrouwelijke) tandarts is getrouwd met een Pool, ze hebben samen een zoontje. Ze groeide op in een klein plaatsje in Zuid Mexico, 2 uur rijden verwijderd van de dichtstbijzijnde grote stad met tandarts. Haar grootvader verwende haar met snoep en er was blijkbaar geen goede poetsdiscipline, waardoor ze op haar 17e al tanden en/of kiezen heeft moeten laten trekken. Ze weet wat pijn is en is heel voorzichtig met haar patiënten. Hester was er blij mee.

Ik wat minder, want deze behandeling kostte veel tijd en M. was alleen met grote moeite rustig te houden: lopen, zachtjes wiegen was het enige dat hielp. Na 10 minuten legde ik haar in de wagen, maar 10 minuten later moest ze weer vreselijk huilen en kon ik het weer oplossen. Dat herhaalde zich 3x . Daarna dachten we snel naar huis te lopen, maar M. had nu ook honger. Ik nam haar op, tilde haar onder het lopen. Hester vergiste zich in de weg, waardoor we er wel 3 kwartier over deden... Ik heb mijn laatste Round table Spaanse les geannuleerd en na opbakken van een restje eten ging ik vroeg naar bed. Hester en G. keken een film.